John Paul Adams, CSUN
john.p.adams@csun.edu
:
Stephanus Baluzius [Étienne Baluze], Vitae Paparum Avinionensium Volume 2 (Paris: apud Franciscum Muguet 1693) columns 983-988:
Miseratione divina Pileus [de Prata] Episcopus Tusculanus, Lucas [Radulfucii] tituli sancti Sixti, Poncellus [Orsini] tituli sancti Clementis, et Bartholomaeus [Mezzavacca] tituli sancti Marcelli presbyteri, et Landulphus [Marramaldus] sancti Nicolai in Carcere Tulliano Diaconus sanctae Romanae Ecclesiae Cardinales dilectis nobis in Christo clero almae urbis salutem in Domino sempiternam.
Salvator noster, dilectissimi, postquam ascensurus in caelum beato Petro Apostolo, quem ex piscatore piscium piscatorem hominum futurum praedixerat, Petro inquam Apostolo, etiam, ne pius grex pastore careret, ipsius Petri in apostolatu successoribus vices suas commiserat et ipsi gregi eum praefecerat, regni caelorum claves et potestatem ligandi atque solvendi concessit, affirmans adversus eandem potestatem nec inferni januas praevalere, idemque Petrus juxta voluntatem salvatoris ejusdem Romae sacram sedem suam ejus pretioso martyrio statuit ab hoc seculo migraturus, hujusmodi potestas ex tunc ordine suo usque ad haec tempora dignoscitur pervenisse. Dudum siquidem, sicut vestra devotio novit et notorium est, cum dicta sedes apostolica per obi-[984]tum piae memoriae Domini Gregorii Papae XI vacaret, Dominus tunc Bartholomaeus Archiepiscopus Barensis, qui postmodum more sanctorum patrum Romanorum Pontificum praedecessorum suorum nomine commutato fuit et, nisi propriis culpis et demeritis se indignum reddiderit, est Urbanus Papa VI.. in Romanum Pontificem per illos ad quos de jure spectabat canonice electus et ad apostolatus apicem assumptus et Ecclesiae catholicae, quae Domini unica est, et extra quam salus esse non potest, caput, vicepraefectus, praedictique Petri successor, et verus Iesu Christi in terris vicarius legitime constitutus, et deinde cum nos, licet insufficientibus meritis, cum pluribus aliis per ipsum Dominum Urbanum in sanctae Romanae Ecclesiae Cardinales successive fuissemus assumpti et secum per plures et plures annos et quandiu sperare potuimus pisum bene vivere et recte agere et ad reformationem et reintegrationem unionis Ecclesiae praedictae, quae proh dolor in tanta divisione ac damnabili scismate constituta est, cui quidem divisioni et scismati culpa, insolentia, et detestabiles mores dicti Domini Urbani, ut postea cognovimus, non minimam dedere causam, et ad salubrem sacrosanctae fidei orthodoxae conservationem et augmentum ac utilem rei publicae gubernationem attendere velle, perseveraverimus assistendo eidem auxiliis et consiliis opportunis, sed nihilominus interim ipsius incompatibiles mores pro meliori, cum non parva tamen molestia et quam patientius potuimus tolerando, demum ipse Dominus Urbanus praeter et contra illorum ex nobis et omnium aliorum fratrum suorum praedictae Ecclesiae Cardinalium qui tunc secum Romae aderant consilium et ultroneam voluntatem quadam levissima vanitate et inconsultis motibus, propria sede relicta, ad hanc civitatem Neapolim ac alias partes regni Siciliae se transtulit, et ex tunc de die in diem, parum, ut videtur, cogitans de fine, [985] ad quem jam trahit ipsum temporis plenitudo, ad tantam superbiam, in vanam gloriam, intractabilitatem, ac obstinatam pertinaciam, ut videatur insano similis et furenti, se supra extulit, adeo quod omnino, spretis nostris et aliorum Cardinalium praedictorum consiliis, quaecunque etiam ardua et majora praedictae Ecclesiae negotia pro suae immediatae voluntatis arbitrio indecenter ac perniciose disposuit et totaliter pertractavit, multasque iniquitates et detestabilia scelera commisit et cotidie committit;inter quae, ut pro nunc reliqua taceamus, Reverendissimos Patros Dominos Iohannem [de Amelia] tituli sanctae Sabinae, Adam [Eston] tituli sanctae Caeciliae, Ludovicum [Donati] tituli sancti Marci, Bartholomaeum [de Cucurno] tituli sancti Laurentii in Damaso, et Martinum [de Judice] tituli sanctae Potentianae presbyteros, ac Gentilem [de Sangro] sancti Adriani Diaconum dictae Ecclesiae Cardinales, viros utique innocentissimos ac magni consilii et singularium virtutum, qui eum cum omni caritate et recti zeli sinceritate de inordinatis ipsius actibus increpabant, et similiter in iis quae contra justitiam et aequitatem tentare satagebat non consentiebant, sed ei contradicebant, vituperose conquisitis et confictis rationibus, quod est omnibus retro seculis inauditum, capere et vilibus carceribus mancipare crudelissimeque torquere et ab eis per exquisitas torturas quqae voluit, eaque tamen nec vera nec verisimilia, extorquere, ipsorumque vitam parcissimo et sordido victu exterminare nefandis ausibus non expavit, et ne quid extremae tunc temeritatis apud eum remaneret inausum, nonnullos viros aliquando potentes per eum prius merito de haeresi et scismate damnatos ad suam vesaniam validandam ad se convocavit, illisque thesaurum, vasa pretiosa, et jocalia, etiam ad divinum cultum deputata, tradidit et dispersit, et tandem in illorum mundis de priori haeresi et scismate contritorum manibus se commisit; propter quae non solum personam suam, sed etiam Eccle-[986]siam diffamavit.
Et quamvis de iis quae perverse gesserat saepius modeste et caritative reprehensus, et de periculis et scandalis quae imminebant praemonitus, et ab hujusmodi desistere et se corrigere et ad sedationem praedicti scismatis et reintegrationem unionis Ecclesiae praelibatae attendere vellet tam per nos quam per alios magnae auctoritatis viros humiliter fuerit requisitus, ipse tamen in reprobum sensum datus et mala malis accumulans diversis viis et coloribus exquisitis cotidie tractat, ordinat, et disponit qualiter dictum scisma non solum nutrire sed etiam adaugere ac Ecclesiae praedictae statum amplius perturbare et funditus evertere possit. Propter quae merito se reddidit de fide suspectum, et grandia diversa mala ac gravia scandala sunt secuta; et nisi super hoc celeriter obviaretur, majora, plura, et graviora sequi verisimiliter formidantur. Et licet multa de sceleribus et iniquitatibus per eum commissis, omittamus et subticeamus ad praesens, quaedam tamen quae nullo modo absque gravi offensione Dei et remorsu conscientiae amplius tacere non possumus, et quae tam a nobis quam etiam ab omnibus valentibus viris Romanam curiam sequentibus notoria et certissima reputantur, in quadam cedula vobis per latorem praesentium praesentanda et sigillis nostris munita, ut ea vobis nota fiant, describi fecimus et etiam notari. Attendentes igitur quod idem Dominus Urbanus omnino incorrigibilis est, et propter aliorum suorum commissorum criminum et excessuum immanitatem merito habetur de fide suspectus et verisimiliter timentes quod ipse statum dictae Ecclesiae omnino dissipet et confundat, et nequeuntes absque gravi offensa Dei et gravi remorsu conscientiae iniquos ejus et ineptissimos actus ac detestandos mores ipsumque de fide suspectum amplius tolerare, ab ejus obedientia et subjectione nos omnino subtraximus, ipsumque proptervum et in re quaque praecipitem, ini-[987]quum, atque perversum, et de fide suspectum duximus penitus relinquendum, et tandem convocatis multis praelatis et magistris in sacra pagina et aliis valentibus viris tam clericis quam laicis dictam curiam sequentibus et tunc in hac civitate Neapolis residentibus, et super praemissis habitis et auditis eorum prudentibus et sanis consiliis, ipsisque nobiscum in eadem sententia unanimiter et concorditer concurrentibus, deliberatum et concordatum est quod deinceps Domino Urbano vel ejus monitis seu mandatis, etiam per quoscunque alios christi fideles nullatenus debeat obediri, sed potius ei tanquam perverso et iniquo ac boni et pacifidci status dictae Ecclesiae ac fidei orthodoxae destructori et de fide suspecto totis viribus restitendum est ac etiam obsistendum, et diligenter et sollicite cogitandum et deliberandum ut eidem Ecclesiae in tantis calamitatibus et periculis constitutae ejusque reformationi et unioni celeriter succurratur. Nos enim, ut hujusmodi provisio possit melius et citius suum sortiri effectum una cum quibusdam aliis Dominis nostris et contratribus praedictae Ecclesiae Cardinalibus hic ad praesens non existentibus disponimus in brevi Romam venire et ibidem una vobiscum et cum populo Romano necnon cum consilio ac favore vestro et universorum praelatorum, ac Regum, Principum, et aliorum populorum Christianorum super praemissis providere omnibus viis, modis, et remediis opportunis. Et insuper Praelatis, Regibus, et Principibus ac populis supradictis scribere, ipsosque instanter rogare et requirere intendimus quatenus quanto citius potuerint ad almam Urbem, ubi tunc esse et continuam residentiam facere intendimus, nuntios suos destinare velint, cum quibus, sive per viam generalis Concilii vel etiam particularis, aut alias, prout expedientius et utilius esse videbitur statui praedictae Ecclesiae in tantis periculis et discriminibus constitutae, vestro et eorum consilio possit de salubri remedio provideri.
[Hic deficit conclusio eorum quae debent facere ii quibus scribitur].
According to Gobelinus Person [Cosmidromius Gobelini Person ed. Max Jansen (Munster i. W.: Aschendorff 1900) VI. 78, p. 104], Cardinal Pileus de Prata returned from his German legateship at the end of May, 1385, with two ships from Corneto. He visited King Charles in a most friendly fashion, and did not go to salute Urban VI (who was under siege at Nocera). Gobelinus was a member of the Apostolic Chamber, and witnessed many of the events of the time, including the siege of Nocera and the flight of the Pope to Beneventum and ultimately to Genoa; he was, however, a vigorous supporter of Urban VI.
John Paul Adams, CSUN
john.p.adams@csun.edu